1- قال الصادق(ع): اذا قمت الی الصلاة فقل بسم الله و
بالله و من الله و الی الله و کما شاء الله و لاقوة الابالله اللهم اجعلنی
من زوارک و عمار مساجدک و فتح لی باب رحمتک واغلق عنی باب معصیتک الحمدلله
الذی جعلنی ممن یناجیه اللهم اقبل علی برحمتک جل ثناوک ثم افتتح الصلاة(1).
امام صادق(ع) فرمود: موقعی که برای نماز ایستادی پس بگو: بسم الله و بالله... تا اللهم اقبل علی برحمتک جل ثناوک.
یعنی: به نام خدا و به کمک او ابتداء و انتهاء او است و آنچه که خواهد
همانست و قوه ای جز قوه خدا نیست، ای خدا مرا از زائرین خود و از آباد
کنندگان مساجدت قرار ده، و برای من درب رحمت خود را باز گردان و راه های
معصیت خود را بر من بسته گردان. حمد خدای را که قرار داد مرا از کسانی که
مناجات او می کنند، خدایا نظر رحمت خود را به من بنما، بزرگ است ثناء تو.
حضرت فرمودند: بعد از این جملات شروع به نماز کند.
2- قال الصادق(ع): کان امیرالمومنین (ع) یقول لاصحابه: من اقام الصلاة و
قال قبل ان یحرم و یکبر: یا محسن قد اتاک المسیء و قد امرت المحسن ان
یتجاوز عن المسیء و انت المحسن و انا المسیء فبحق محمد و آل محمد صل علی
محمد و آل محمد و تجاوز عن قبیح ماتعلم منی، فیقول الله ملائکتی اشهدوا انی
قد عفوت عنه و ارضیت عنه اهل تبعاته(2).
امام صادق(ع) فرمود: امیرالمومنین (ع) به اصحاب خود فرمود: کسی که برپا کند
نماز را و قبل از تکبیرة الاحرام بگوید: یا محسن قد اتاک تا آخر جمله دعا
که «و تجاوز عن قبیح ما تعلم منی» باشد، پس خدا به ملائکه خود خطاب کند: ای
ملائکه من شاهد باشید من بنده خود را عفو کردم و راضی گردانیدم از او
کسانی که مورد تجاوز و تعرض او قرار گرفته بودند.
3- قال امیرالمومنین(ع): ان النبی(ع) مر برجل یصلی و قد رفع یدیه فوق راسه،
فقال ُما لی اری اقواما یرفعون ایدیهم فوق رءوسهم کانها آذان خیل شمس(3).
امام امیرالمومنین علی(ع) فرمود: پیامبر (ص) به مردی برخورد که نماز می
خواند و دو دست خود را حتّی از سر خود بلندتر نموده بود، پس پیامبر با
مشاهده او فرمود: عجیب است گروهی را می بینم که در موقع نماز دست هایشان را
بالاتر از سر خود قرار می دهند، همانند چهارپایانی که از روی وحشی گری گوش
و دم خود را به سمت بالا می کشند، پس این ها در موقع تکبیر گفتن یا مراسم
قنوت بیش از حدّ معمول دست های خود را بالا می برند.
4- قال النبی (ع): الصلاة عماد الدین فیها عشر خصال زین الوجه، و نور
القلب، وراحة البدن، و انیس القبور، و منزل الرحمة، و مصباح السماء، وثقل
المیزان، و مرضات الرب، و ثمن الجنة، و حجاب من النار من اقامها فقد اقام
الدین و من
ترکها ترک الدین(4).
